Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Duo Reges: constructio interrete. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Qui est in parvis malis. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Satis est ad hoc responsum. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?
Si longus, levis;
Bork Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
Iam in altera philosophiae parte.
Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sed ille, ut dixi, vitiose.
Polycratem Samium felicem appellabant. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Optime, inquam. Hoc est non dividere, sed frangere. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Sed haec in pueris; Quid est enim aliud esse versutum? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
An haec ab eo non dicuntur?
Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
